Het in huis nemen van een vreemd, nieuw persoon vraagt altijd wat gewenning. Na het inhuizen werd ik de tweede nacht wakker met het besf dat dit 100 (honderd) stagedagen ging duren... honderd.... dat is 20 weken van 5 werkdagen, 1 kwartaal en 2 maanden. Ik heb die nacht niet meer geslapen
Scene 2- woonkamer, keuken
In dit huis zijn we niet zo gewend aan vaste etenstijden. Degene die het eerst honger krijgt gaat op een gegeven moment de keuken in. Om dan te ontdekken dat het vlees niet uit de vriezer is gehaald, zodat er ineens creatief moet worden nagedacht. Dit heeft vaak wel het voordeel dat dan het vlees voor de volgende dag er wel uit gehaald word... maar dat ter zijde. Trouwens, ook zonder vlees maken we hier de meest wilde creaties... honger maakt immers rauwe bonen zoet?
In elk geval eten we meestal niet vroeg. Tenzij Danique natuurlijk vroeg moet trainen, maar het komt dan ook voor dat we in meerdere stages eten. Met een huishouden waar we gewend waren dat Esther pas om 8 uur klaar was, Danique om 6 uur naar de training gaat en een Robert die soms ook thuis is, we weten alleen niet wanneer leek dat de meest logische oplossing en was het ook passend.
Onze student is van zeer goede wil. Hij laat graag zien dat hij uit het meer sociale deel van de familie komt (dit betwisten we in dit huishouden zeker niet) en dat hij zich graag inzet om het iedereen naar de zin te maken. Zo schijnt hij ook te kunnen koken en dit ook beter te doen dan de gemiddelde student die voor het eerst op kamers gaat. Hij tovert recepten te voorschijn waarvan wij alleen maar durven te dromen. Hij is zeker een koksmuts waard!
Toch is het hem in de eerste week nog niet gelukt om te komen tot het creëren van zijn creaties. En ik moet zeggen dat het zeker niet aan Sebas is te wijten. Hij stuurt braaf zijn recepten in. Zeker nadat hij 3 dagen pasta had gegeten, we hadden immers goed gevarieerd met macaroni, spaghetti, tortellini gemengd met tomaat, funghi of groente... was hij schijnbaar wel toe aan iets anders. "weer pasta"? Waar wij gek van opkeken...
maar ja.. onze planning... Voor hij kon beginnen stond Danique alweer achter het fornuis. Pasta... want ja, al hadden we gezegd "we gaan zo koken... dat gevoel, die training, die... nou ja... dat moment was er gewoon weer.
Gelukkig is Sebas niet de enige die er aan moet wennen. Ook Jim vind het lastig. Alleen Niels.. Maar ja, die begint ook gewoon met eten als hij honger heeft dus rooft de broodtrommel leeg voor een "kleine " snack...
Zouden we dan toch in de komende 100 dagen aan een soort kook en dinner planning moeten gaan werken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten