Starring Rowan Atkinson as me - Miley Cyrus as Danique and lead male karakter by James Joseph (Jim) Parsons as Sebas
Het in huis nemen van een vreemd, nieuw persoon vraagt altijd wat gewenning. Gelukkig hebben we een aanlooptijd gehad: Al sinds een paar maand wisten we dat Sebas een paar dagen bij ons zou komen wonen. Hij ging stage lopen bij een van de mooiste buro's van Nederland, van Egmond Totaal Architectuur in Noordwijk en aangezien de dagelijkse reis vanuit Lelystad lang duurt was de mogelijkheid geopperd dat hij tijdelijk bij mij en Danique kwam wonen.
Natuurlijk zeiden wij "ja". Ongeremd door kennis en ervaring van een inwonend student die nog niet geheel is ingewijd in onze gewoontes en rituelen...
Scene 1 - Master bedroom, hallway, student room
Als beginnend stagair wil je natuurlijk direct een goede indruk maken op je nieuwe stage adres. Om tijdig aanwezig te zijn moest onze student de vroege trein hebben naar Leiden. Vroeg, als ergens rond kwart over zeven in de ochtend. Nu zijn wij niet echt van de ochtend rituelen. Ik zeker al niet: opstaan, douchen, rondje door de badkamer, via de inloopkast in de kleren en naar beneden. Glas water en yoghurt al staande in de keuken naar binnen en hop... in de auto. Dat kan dus in circan 20 minuten.
Onze student, vol goede moed, zette echter zijn wekker om 0600... inderdaad: zes uur op maandagmorgen: Wat ga je in hemelsnaam doen al die tijd?! Maar goed... zijn stage... zijn wekker.
opstaan is bij ons geen groot ritueel, zoals ik al aangaf. Danique is daar ook een kei in, weliswaar neemt dei nog even wat tijd voor haar make up, maar haar tijd is ook beperkt. Eén ding waar we daarnaast heel goed in zijn en gewend aan zijn, is opstaan. Wekker gaat, één keer, twee keer... klaar. Uit bed. Done. Doe je ding. Wekkers staan ook niet zo hard: op één of andere manier worden we wel wakker.
Ook dat ritueel zat er op maandagmorgen nog niet in bij onze student. Lichte slaper als ik ben (ook van Grasje haar wekker word ik altijd wakker) werd ik dus om 0600 gewekt door een piep... niet een... maar een serie... piep... pieppiep.. piep.. pieppiep... Helemaal trots op onze student dat hij zijn wekker had gezet, dat hij de moeite nam om zo vroeg zijn bed uit te gaan om naar zijn eerste stagedag te gaan, lag ik op mijn eigen bed, in het donker te wachten tot het gepiep was afgelopen... Immers... één keer.. twee keer... klaar is het toch?
Op een gegeven moment ging Luna zitten... ze lag nog comfortabel te slapen op haar kussen dat onder het voeteneind van het bed ligt, maar zelfs Luna werd wakker... want het gepiep ging door... piep... pieppiep.. piep.. pieppiep...Mous keek verstoord op vanaf het nadere bed... waarom gaat die hond zitten... piep... pieppiep.. piep.. pieppiep... en ik lag ondertussen klaarwakker in bed... piep... pieppiep.. piep.. pieppiep...
Plots! gestommel! En ja... piep... pieppiep.. piep.. pieppiep... was afgelopen. Ach... eerste dag, zware slaper, maar hij is er tenminste op tijd uit! weer trots op mijn student.
Maar... al wat er gebeurd: het blijft stil. Niemand in de badkamer, geen licht op de gang.. stil. Omdat ik ondertussen toch al wakker was (en weer in slaap vallen na het wekken niet mijn sterkste punt is) heb ik maar mijn telefoon gepakt. Even mail doornemen, kranten lezen op Blendle, wordfeud leggen. Terwijl ondertussen de klok rustig verder tikt word ik onderdeel van de wereld. Waardoor toch ook mijn lichaam begint te reageren... Kom.. eruit! Badkamer! doe iets... als de klok iets na half zeven heeft bereikt begin ik me ook al weer zorgen te maken over de student Sebas.
Zou het goed gaan? Waarom is hij er nog niet uit? Verslaapt hij zich niet?
Met daarbij ook de vraag: moet ik een goede oom zijn door hem wakker te maken, of een harde leermeester door hem te laten liggen?
Al dat soort gedachten op een maandagochtend...
Uiteindelijk toch maar eens uit bed en vriendelijk, doch uiterst dwingend met mijn vuist en vervolgens platte hand een tik op de deur gegeven alvorens deze volledig open te gooien. Goh! wat kan die jongen snel opstaan... Ineens! Bam! naast zijn bed.. wankel op de benen, iets mompelend over een snooze die hij had ingesteld. Waarop ik hem vriendelijk vertelde dat een snooz van 20 minuten mogelijkerwijs niet correct is ingesteld, wat vervolgens hem weer vol schrik naar zijn telefoon deed grijpen...
Al met al: de eerste ochtend waren we op tijd wakker...
Footnote: krijg ik 's middags, na het thuiskomen, moppers van Danique dat ik zoveel lawaai maakte toen ik Sebas wekte... "ik werd wakker van je gebonk" ... tja, je kunt niet alles goed doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten