Het in huis nemen van een vreemd, nieuw persoon vraagt altijd wat gewenning. Bepaalde dingen die logisch waren, zijn ineens ... niet logisch? in ieder geval voor meerder uitleg. Lastig dus!
Scene 3 - where are the keys
In elk huis heb je het wel: zo'n plekje waar iedereen zijn sleutels opruimt. Vaste plek, niet te missen. Meestal bij de deur. soms zelfs 2 plekken; één bij de voor en één bij de achterdeur. Heel handig, want je weet altijd direct waar je moet zoeken als je je sleutels eens niet kunt vinden: Op het vaste plekje, in het vaste bakje, op het vaste haakje. Zoals het dus hoort.
Daar gaat dus iets mis bij ons. Natuurlijk zijn wij uitermate strak georganiseerd. We hebben een vaste plek voor heel veel dingen. Borden, bekers, bestek, jassen, broeken en truien; zelfs voor onze paspoorten hebben we een vaste plek. En als het daar niet licht... dan stuiteren we door het huis totdat het terug is en weer op dei vaste plek ligt. Zo simpel is dat. Soms, heel soms, worden we er wel eens kwaad over. Waarom ligt dat nu niet daar... En dan vinden we het terug, meestal in de was.
Logisch toch?
Sleutels is bij ons echter een iets nader verhaal. Daar zijn wij nooit echt secuur mee om gegaan. Misschien ook omdat we altijd "onze eigen" sleutel hebben met onze eigen sleutelbos. Je kent dat wel; een bundel sleutels waarvan je van de helft niet meer weet waar ze op passen, waar één of ander symbolisch iets aanhangt dat je ooit eens hebt gekregen van iemand. Onhandig ding, past nooit in je broek of jaszak. Zo'n sleutelbos dus. Sinds afgelopen zomer heb ik dan eindelijk mijn sleutelbos in meerdere delen geknipt; de huissleutel en de kantoorsleutels (auto en kantoor) gaan meestal mee. De rest ligt wat in de auto en hangt wat aan een bord.
natuurlijk zijn er de Audi sleutels: twee stuks. Niemand weet ooit waar ze zijn. Vaak in een broekzak, soms op tafel, ook wel in de keuken. Horen in de la.
Wel, dat is dus ook het probleem met onze huissleutel. Onze student weet zich snel aan te passen.Om hem thuis te laten voelen hadden we hem direct, op de eerste dag, al een huissleutel toebedeelt. Omdat hij voor dag en dauw er uit wil (zie scene 1) lag deze de eerste dag voor hem nog op een niet nader te noemen locatie bij het huis, zodat hij naar binnen kon voor het geval wij er niet waren.
Dit is gelukt! Toen wij thuiskwamen zat onze student, zoals een student betaamd, op de bank voor de tv.
De volgende dag mocht hij iets later van huis... Inhoudende dat de dochter des huizes naar School was en de man des huizes onderweg was naar zijn werk. Door het missen van een standaard 'daar is de sleutel " locatie zijn dochter en vader dus vertrokken met hun eigen sleutel. Niet in de minste plaats dus gestoord door het feit waar onze student zijn sleutel zou zijnj. Daar kregen we dsu spijt van...
na het doorkruisen van het Randstedelijk verkeer op de vaste route van ca 20km naar kantoor was het me gelukt om in iets meer als een half uur de buitenzijde van Leiden te bereiken alvorens ik op mijn scherm een telefoongesprek zag oplichten met daarin de naam onzer student. Geschrokken nam ik direct het gesprek aan: was er iets fout/ trein gemist, huis in brand... je weet maar nooit tenslotte met een bovenmaatse, maar toch minderjarige bewoner in je huis!
maar nee, niets van dit alles; het ontbreken van een vaste 'daar liggen mijn sleutels "locatie had onze student opgebroken; zijn sleutels waren missing.. gone... weg... onvindbaar.. En hij moest weg voor een tentamen...
Normaliter zou ik gezegd hebben "veel plezier en red je maar" edoch... ook ik ben niet van steen. Maar onze student heeft wel een compleet nieuw vocabulair geleerd! met allerhande vage gedahten over superglue, de sleutels en zijn kont ben ik teruggegaan naar casa di Yerba om het huis af te sluiten. En om terloops de verlichting in keuken, kamer, hal en slaapkamer uit te doen...de hond ziet toch wel in de schemering.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten